Er zijn veel mensen, waaronderzondaggolfers, die maar heel weinig van hun favoriete sport op televisie kijken. In deze context, en wat het grote publiek betreft, is de Ryder Cup zonder twijfel DE showcase voor golf. Ter herinnering: het is een van de sportevenementen die de meeste kijkers achter hun scherm trekt , alleen overtroffen door de finale van de Superbowl, de wereldbeker voetbal en de openingsceremonie van de Olympische Spelen.
In deze context zullen degenen die de Ryder Cup waarderen voor wat het echt is – een felle strijd tussen de twaalf beste Europese spelers en de twaalf beste Amerikanen – een beetje verrast, zo niet teleurgesteld, zijn om niet langer de spelers te zien die hebben bijgedragen aan de legende van deze felbegeerde Trophy sinds 1927. Weg zijn Sergio Garcia, de recordhouder voor punten in dit evenement (28,5), Ian Poulter en zijn kenmerkende vechtlust, evenals Lee Westwood en de gevallen captain Henrik Stenson aan Europese kant. Het Amerikaanse team zal het ondertussen moeten stellen zonder voormalig nummer 1 van de wereld Dustin Johnson, Bryson DeChambeau en ‘Captain America’ Patrick Reed. En niet te vergeten Tiger Woods, die maar mondjesmaat speelt, terwijl Phil Mickelson sinds zijn laatste optreden in 2018 geen deel meer uitmaakt van het team. De houder van het aantal gespeelde wedstrijden (47) zal ook niet naast het huidige team staan om hen te ondersteunen, ook niet als vice-captain.
We zullen niet terugkomen op de redenen hiervoor, vooral niet op de tweedeling die is ontstaan door de komst van de LIV Tour. Het enige wat we kunnen zeggen is dat de gemiddelde toeschouwer niet veel van de elementen zal aantreffen die een evenement als de Ryder Cup zo’n succes maakten en nog steeds maken. Dat wil niet zeggen dat de vele debutanten die geselecteerd zijn, golftechnisch niet aan de verwachtingen zullen voldoen. Maar maken ze allemaal al deel uit van de spirit die de grootste namen in de golfwereld, zoals Seve Ballesteros en Jack Nicklaus, al decennialang in dit evenement inboezemen? Wij betwijfelen het op zijn minst. De jonge Scandinaviërs Ludvig Aberg en Nicolai Hojgaard, en zelfs Robert McIntyre uit Schotland en Sepp Straka uit Oostenrijk in het Europese team, zullen ons ongelijk willen bewijzen. Of Sam Burns, Wyndham Clark en Brian Harman in het Amerikaanse team, die zullen moeten bewijzen dat ze een legende in de dop zijn nadat ze dit jaar al een wereldtoernooi hebben gewonnen.
Hoe dan ook, het is tijd dat de wereldbestuursorganen van de golfsport bij elkaar komen om de huidige problemen op te lossen en dat het publiek (en de televisiekijkers) regelmatig alle beste spelers ter wereld op hetzelfde toernooi zien. Anders zullen de kijkcijfers uiteindelijk volledig instorten, ook al zijn ze al maanden aan het afbrokkelen. Het post-Tiger Woods-tijdperk begint duidelijk moeizaam vorm te krijgen.
De cover van de herfsteditie van Play Golf magazine. Te koop in de boekhandel!
