Onze levens verfraaien... en onze steden

Geen onnodige spanning. Deze man is Michel Delvosalle. Een echte Brusselaar in hart en nieren. De beroemde landschapsarchitect is een van diegenen wiens originele creativiteit ons leven en onze steden verfraait. Hij heeft dus een terechte plaats in deze saga gewijd aan levenskunst.

Iedereen is het erover eens: de tuinen en landschappen van Delvosalle stralen een kracht en een bijzonderheid uit die ze uniek maken. Maar voor de landschapsarchitect: "Elk project is anders, elke tuin is uniek. Ik weet hoe donker de wereld kan zijn, maar ik kies er altijd voor om de schoonheid ervan op te zoeken. Ik druk dit uit door middel van tuinen, schilderen, tekenen, fotografie en, sinds mijn vroegste jeugd, beeldhouwen. Metaal, steen, hout - al deze schijnbaar inerte materialen hebben mij mogelijkheden gegeven om het levende tot uitdrukking te brengen ". Het is deze multidisciplinaire visie die onze man van de dag onderscheidt. Het zijn zijn vele gecombineerde talenten die hem een globale visie geven en zijn creaties zo bewonderenswaardig maken.

Als we zeggen dat Michel gek maar briljant is (of andersom), dan spreekt één voorbeeld voor zich. Het gaat om een project dat in 1995 beloofde om de sombere en grauwe omgeving van het Brusselse kanaal, tussen Anderlecht en Laken, te transformeren in een soort Jardin des Tuileries puissance 10. Dit zou de ontwikkeling van de oevers, nieuwe woningen, waterrecreatie en een vaporettoverbinding tussen het Gare du Nord en het Gare du Laken omvatten. Dit zou de ontwikkeling van de oevers, nieuwe woningen, watergebonden vrijetijdsactiviteiten en een vaporetto-verbinding tussen het Zuidstation en het Noordstation omvatten. Maar laat de architect zelf ons vertellen wat er daarna gebeurt: "Tractebel gaf me carte blanche om me de toekomst van Brussel voor te stellen via de ontwikkeling van deze kanaalzone, of hoe we het leven opnieuw kunnen creëren, met water, op de schaal van een stad die verweesd is door de vervuilde Zenne, die sinds 1867 grotendeels gekanaliseerd is. Tractebel wilde de verantwoordelijkheid om verder te gaan niet op zich nemen. Het was een gedurfd project dat een Franse president had kunnen steunen. In België was er geen autoriteit om het op zich te nemen. Ik laat me nogal meeslepen en streef dingen na die volkomen utopisch lijken. Tegelijkertijd, met de technische vaardigheden en ervaring die ik had opgedaan, was ik ervan overtuigd dat het heel realistisch was, dat het mogelijk was en dat Brussel het verdiende . Was Michel Delvosalle een grote dromer? Bovenal een echte Brusselaar die tot in het diepst van zijn wezen van zijn stad houdt en wil dat mensen ervan houden.

Een van de papa's van de mens is altijd water geweest. Water, het symbool van het leven! "Het is mijn rode draad, ook al is het geen verplichting. Ik vind dat het leven brengt in de tuin, de wind kabbelt over het oppervlak en het weerspiegelt de lucht. Het idee is om een tuin te hebben die aangenaam is in alle seizoenen, zomer en winter, en onderhoudsarm, met een mix van bloemen en grassen waarvan de kleur tevoorschijn komt bij de eerste vorst, met gesnoeide golvende hagen en hoge fruitbomen die oorspronkelijk deel uitmaakten van het landschap van Ukkel en omgeving. Het belangrijkste is de voorgrond en het verdwijnpunt, die een scherptediepte geven, alsof er geen einde komt aan de ruimte waarin de geest dwaalt en ontsnapt ". En daar heb je het! Onze geïnterviewde van de dag ziet zijn beroep ook als poëzie.

Hoewel Michel Delvosalle stevig geworteld is in Brussel, voelt hij zich ook Belg. Maar bestaat er zoiets als een tuin in "Belgische stijl " op dezelfde manier als een tuin in "Franse stijl " of "Engelse stijl "? "Dat moet wel... want een Franse vrouw vroeg me om er een voor haar te ontwerpen, in Brussel en in Sologne. Het is natuurlijk heel moeilijk te definiëren en ik heb de neiging om mijn eigen opvatting over tuinkunst ermee te associëren. Maar het is vooral iets dat overeenkomt met onze gemoedstoestand als pretentieloze mensen, die zich niet laten meeslepen en eenvoudig leven. Als we het bij stereotypen houden, zou ik zeggen dat het een compromis van eigen bodem is tussen de Engelse tuin, natuur en romantiek. En voor de Franse tuin, sterke structuren ". Is de beste oplossing niet om het beste van beide kanten te nemen en er een Belgische smeltkroes van te maken?

Als je nog groter wilt dromen, lees dan HIER het volledige profiel van Michel Delvosalle in het nieuwste LOBBY magazine.

Weet je ondertussen waar het woord tuin vandaan komt? Nou, het zit zo: het woord tuin is terug te voeren op het Gallo-Romaanse woord "hortus gardinus ". Deze etymologie suggereert dat een tuin omsloten moet zijn om beschermd te zijn tegen de buitenwereld en van binnen goed verzorgd.
Tot zover!