Geheugenbewaarder, advocaat en... jazzman!

Daarom kan de prijs soms postuum worden toegekend. De jury heeft ook de mogelijkheid overwogen om de prijs toe te kennen aan Bernard de Launoit, de emblematische directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth, die vorig jaar veel te vroeg is overleden. Een andere kanshebber in deze categorie is Karen Torosyan. Als chef-kok van Bozar en onlangs bekroond met twee Michelinsterren, heeft deze Armeense, geboren in Georgië maar al 20 jaar Belgische, echt een atypische achtergrond. We kunnen ook Eden Hazard noemen, wiens prachtige carrière op het hoogste niveau ook hulde en respect verdient, nu de speler heeft besloten met pensioen te gaan. Een andere "jonge " gepensioneerde is Etienne Davignon: op zijn 90e heeft hij besloten Engie te verlaten en eindelijk van het leven te genieten. Tot slot had de jury de prijs ook kunnen toekennen aan Guy Verhofstadt (die zich terugtrekt uit de politiek), de Snuls (die dit jaar echt feest vieren met een film, concerten, een boek en een feest)... Een tweede jeugd voor deze groep met een typisch Frans gevoel voor humor. Of, last but not least, Jesse: de 1e transgender luitenant in het Belgische leger.

Ja, al deze persoonlijkheden zouden niet hebben misstaan in onze prijzenlijst, maar de jury maakte een andere keuze. Unaniem, en dit is zeldzaam genoeg om het vermelden waard te zijn, was het advocaat Simon Gronowski die de trofee in ontvangst nam. Een man die zijn stempel op de ceremonie heeft gedrukt. Uitgenodigd, zoals alle winnaars, om op het podium te spreken, riep hij met bewonderenswaardige kracht op tot vrede tussen mensen. Na de Shoah, de deportatie en concentratiekampen voor zijn familie te hebben meegemaakt, heeft hij geen haat in zich. Slechts één wens: de pacificatie van onze wereld. Of het nu in Oekraïne, Jemen, Gaza of een van de andere gebieden is die verwoest zijn door het geweld van gevechten en conflicten. Zijn toespraak werd gevolgd door een lange staande ovatie. Daarom vermenigvuldigt Simon Gronowski, die op 92-jarige leeftijd weet dat zijn tijd opraakt, zijn inspanningen om te getuigen voor jonge mensen. "Ik zeg tegen jongeren dat ze nooit mogen vergeten, je moet de tegenslagen van gisteren kennen om de vrijheidvan vandaag te verdedigen".

De LOBBY AWARDS brachten hulde aan een man die de herinnering doorgaf. Het is een belangrijke taak omdat, en dat is de zin van het leven, getuigen van dit duistere tijdperk steeds zeldzamer worden. Bovendien worden onze jongeren met de komst van sociale netwerken heel gemakkelijk blootgesteld aan ontkennende en/of samenzweringstheorieën. "Opdat niemand het vergeet. Nooit " is het motto van onze grote man.

Wanneer Simon Gronowski een klas binnenstapt die makkelijk onderuit te halen is, is het effect van zijn woorden indrukwekkend. De tieners worden niet langer geconfronteerd met een paar schematische, zielloze regels uit een geschiedenisboek, maar met de tragische realiteit en aangrijpende details van een levensechte ervaring waarmee ze zich kunnen identificeren. En die net zo goed zou kunnen dienen als dramatisch kader voor een actuele roman of film.

Gronowski vertelt het verhaal van Polen die in 1920 het antisemitisme in hun thuisland ontvluchtten, van een vader die silicosemijnwerker was en van een gelukkig gezin dat de weg naar België vond door een lederwarenzaak op te zetten in Etterbeek. Tot de oorlog uitbrak. Aangeklaagd door "wie weet wie", Simon Simon (11 jaar), zijn moeder Chana en zijn oudere zus Ita werden gearresteerd en naar de Dossinkazerne in Mechelen gebracht, vanwaar de konvooien vertrokken naar de concentratiekampen, de voorkamer van de dood. De trein van Simon en zijn moeder werd tegengehouden door drie verzetsstrijders die de deur van hun wagon openden. Aangespoord door zijn moeder slaagde de jongen erin uit de wagon te springen en te ontsnappen. Verloren liep hij de hele nacht door. Hij werd gered door een gendarme in Borgloon, keerde per trein terug naar Brussel zonder gecontroleerd te worden ( "een wonder") en hield zich daar 17 maanden schuil met de hulp van padvindersvrienden. Zijn moeder en zus keerden nooit terug uit de kampen en zijn vader, die in het ziekenhuis lag om zijn longen te behandelen op het moment van de razzia, stierf van verdriet. Toen de oorlog voorbij was, stond Simon er helemaal alleen voor, 13 jaar oud. Een aangrijpend verhaal.