De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (KMMAB) in Brussel zijn een van de meest prestigieuze culturele instellingen van Europa, waaronder het Magrittemuseum. En het was Kim Oosterlinck, Algemeen Directeur van het MRBAB, die ons de eer bewees ons dinsdagavond te verwelkomen voor het LOBBY Forum.
Het nieuwe nummer van LOBBY magazine werd dinsdag gelanceerd op een Forum dat unaniem werd geprezen voor zowel de setting als de kwaliteit van de bijdragers.
Het evenement vond plaats in het sublieme Musée Magritte, gelegen in het centrum van Brussel, aan het Koningsplein. De keuze van de locatie was geen toeval. We zullen beginnen met de redenen achter deze keuze uit te leggen.
De centrale vraag van de nieuwe LOBBY is “Erfgoed bewaren: noodzaak of wil? In deze context is een artikel gewijd aan de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (RMFAB)… waarvan het Magrittemuseum deel uitmaakt. Het was dus een voor de hand liggende keuze, maar ook een opportuniteit, om ons Forum in een dergelijke locatie te kunnen houden. En het was de CEO van het MRBAB zelf, Kim Oosterlinck, die ons verwelkomde.
De oorsprong van het MRBAB gaat terug tot de annexatie van het huidige België door Frankrijk aan het einde van de 18e eeuw. In 1801 ondertekende Bonaparte het Arrêté Chaptal, waarbij 15 departementale musea werden opgericht, waaronder één in Brussel. Verschillende werken, waaronder enkele uit het Louvre, werden toen naar Brussel gestuurd. Maar het was in 1830, toen België onafhankelijk werd, dat de MRBAB’s een nieuwe rage beleefden, aangemoedigd door de toegenomen steun van de Belgische staat. Deze laatste wilde een nationale cultuur promoten (sommige van onze huidige verkozenen zouden er goed aan doen zich hierdoor te laten inspireren) en de artistieke identiteit van het land versterken.
In 1927 veranderden verschillende musea hun naam in het MRBAB. Vandaag de dag zijn er zes belangrijke culturele locaties onder deze naam: het Musée d’Art Ancien, het Musée d’Art Moderne, het Musée Wiertz, het Musée Meunier en de Musées Magritte en Fin-de-Siècle.
De collecties van deze musea worden vaak aangeduid als Erfgoed van Openbaar Belang, een concept dat, net als vele andere met betrekking tot kunst, geïmporteerd is uit Frankrijk. Het is een concept dat de conserveringspraktijken heeft veranderd. Vóór deze periode behoorden kunstwerken voornamelijk toe aan de adel en de geestelijkheid, waardoor ze zelden toegankelijk waren voor het publiek. Met de revolutie en haar idealen ontstond de wens om deze werken te centraliseren en te beschermen in openbare instellingen, onder toezicht van de staat. Vandaar de oprichting in België van de MRBAB’s, die beschermers werden van het nationale erfgoed. Musea zijn zo plaatsen geworden waar het collectieve geheugen wordt bewaard via het Collectief Erfgoed.
Maar het is niet alleen het behoud dat telt, er zit ook het idee van overdracht achter de oprichting van de MRBABs. Deze missie wordt weerspiegeld in een groot aantal initiatieven. Tijdelijke tentoonstellingen, workshops en lezingen plaatsen de werken in hun context, stimuleren de nieuwsgierigheid van het publiek en moedigen een meer interactieve toegang tot ons erfgoed aan. Schoolbezoeken, educatieve programma’s en culturele activiteiten voor jongeren spelen ook een belangrijke rol in de kunst- en erfgoededucatie in België.
Het RMCAB is ook een pionier in het ontwikkelen van programma’s om bezoeken op maat van elk publiek aan te bieden, dankzij het initiatief “Museum op Maat “. Tot slot stelt het RMCAB zich open voor de wereld door zijn collectie geleidelijk online beschikbaar te stellen. Zo kunnen ook mensen die niet per se naar een museum gaan, kennismaken met het rijke en gevarieerde artistieke erfgoed van ons Koninkrijk.
Om meer te weten te komen over de fascinerende musea in het MRBAB netwerk, bekijk de nieuwe LOBBY!
Tot slot, en dit is een persoonlijk punt, geloven wij dat het bewaren van erfgoed gaat over het uitbreiden van een gedeeld en individueel erfgoed. En dat vergeten of niet doen is de makkelijke weg kiezen en blind zijn. Deze waarheid is een eenvoudige observatie. Een vaststelling die ons eraan moet herinneren dat erfgoedconservatie niet beperkt blijft tot eenvoudige initiatieven, monumenten of eerbetonen, maar dat het de ziel van een samenleving, een stad, een land, een continent smeedt. Kortom: de wereld!